فیلیپین در سال 2020 از نظر تولید ناخالص اسمی‌ بیست ­وپنجمین اقتصاد جهانی بوده است و انتظار می­رود در سال 2037 با 1.414 تریلیون دلار به هجدهمین اقتصاد برتر و بزرگ جهان تبدیل شود.

عمده ترین صادرات این کشور شامل لوازم الکترونیکی، تجهیزات حمل و نقل و وسایل نقلیه، پوشاک، کالاهای مسی، محصولات پتروشیمی، روغن نارگیل، موز و انواع میوه استوایی است. مهمترین شرکای صادراتی فیلیپین عبارت از آمریکا، چین، ژاپن، هنگ کنگ، سنگاپور، کره جنوبی، تایلند، هلند، آلمان و تایوان می‌باشند. واحد پول این کشور پزوی فیلیپین است. بعنوان یک کشور صنعتی شده جدید، اقتصاد فیلیپین در حال گذار از اقتصاد مبتنی بر کشاورزی به اقتصاد مبتنی بر خدمات و تولید می‌باشد. 

فیلیپین اساسا کشوری کشاورزی است. بخش کشاورزی شامل چهار زیر مجموعه شیلات، کشاورزی، دامداری و جنگلداری است که البته دو مورد اخیر حجم بسیار اندکی را تشکیل می دهند. محصولات اصلی کشاورزی شامل برنج، ذرت، نارگیل، نیشکر، موز، آناناس، قهوه، انبه، توتون و آباکا می‌باشد. دیگر محصولات درجه دوم شامل بادام زمینی، سیر، پیاز، کلم، بادمجان، کالامانسی (شبیه لیمو ترش ریز)، پنبه، لاستیک، کاموت (نوعی ریشه خوردنی) و کاساوا است. صادرات عمده کشاورزی فیلیپین را روغن نارگیل، آناناس، موز، سبزیجات و میوه‌های استوایی و همچنین جلبک، ماهی تن و میگوی پراون تشکیل می دهد که معمولا روانه بازارهای ایالات متحده آمریکا، اروپا، ژاپن و کشورهای حوزه آسه آن می‌شود. البته فیلیپین در بعضی زمینه‌های کشاورزی کمبودهایی دارد و مجبور به واردات محصولاتی چون برنج، ذرت، پیاز، توتون، سیر، لوبیا و سیب زمینی است. 

اقتصاد فیلیپین بسیار وابسته به حواله‌های ارسال شده به کشور توسط کارگران فیلیپینی خارج از این کشور است که میزان آن از سرمایه گذاری مستقیم خارجی نیز بیشتر بوده است. فیلیپین با حدود 12 میلیون نفر نیروی کار در خارج از کشور، چهارمین صادر کننده عمده نیروی کار در جهان می‌باشد. این افراد درآمد ارزی سالانه بالغ بر 26 میلیارد دلار کسب می‌کنند که حدود 9 درصد از تولید ناخالص داخلی محسوب می‌شود. 

آمارهای عمومی اقتصادی فیلیپین: