اقتصاد فیلیپین سی و چهارمین اقتصاد بزرگ جهانی با تولید ناخالص داخلی  376 میلیارد دلار در سال 2019 می باشد. عمده ترین صادرات این کشور شامل لوازم الکترونیکی، تجهیزات حمل و نقل و وسایل نقلیه، پوشاک، کالاهای مسی، محصولات پتروشیمی، روغن نارگیل، موز و انواع میوه استوایی است. مهمترین شرکای صادراتی فیلیپین عبارت از آمریکا، چین، ژاپن، هنگ کنگ، سنگاپور، کره جنوبی، تایلند، هلند، آلمان و تایوان می باشند. واحد پول این کشور پزوی فیلیپین است. بعنوان یک کشور صنعتی شده جدید، اقتصاد فیلیپین در حال گذار از اقتصاد مبتنی بر کشاورزی به اقتصاد مبتنی بر خدمات و تولید می باشد. از حدود 42 میلیون نفر نیروی کار این کشور، 26 درصد در بخش کشاورزی مشغول بکارند که 14 درصد از تولید ناخالص داخلی را به خود اختصاص داده است. بخش صنعت فیلیپین نیز با بکارگیری 19 درصد از نیروی کار، 30 درصد تولید ناخالص داخلی را به انجام می رساند. این در حالیست که 55 درصد از نیروی کار این کشور در بخش خدمات بکار گرفته شده و 56 درصد تولید ناخالص داخلی را به خود اختصاص داده است. 

فیلیپین اساسا کشوری کشاورزی است. بخش کشاورزی شامل چهار زیر مجموعه شیلات، کشاورزی، دامداری و جنگلداری است که البته دو مورد اخیر حجم بسیار اندکی را تشکیل می دهند. محصولات اصلی کشاورزی شامل برنج، ذرت، نارگیل، نیشکر، موز، آناناس، قهوه، انبه، توتون و آباکا می باشد. دیگر محصولات درجه دوم شامل بادام زمینی، سیر، پیاز، کلم، بادمجان، کالامانسی (شبیه لیمو ترش ریز)، پنبه، لاستیک، کاموت (نوعی ریشه خوردنی) و کاساوا است. صادرات عمده کشاورزی فیلیپین را روغن نارگیل، آناناس، موز، سبزیجات و میوه های استوایی و همچنین جلبک، ماهی تن و میگوی پراون تشکیل می دهد که معمولا روانه بازارهای ایالات متحده آمریکا، اروپا، ژاپن و کشورهای حوزه آسه آن می شود. البته فیلیپین در بعضی زمینه های کشاورزی کمبودهایی دارد و مجبور به واردات محصولاتی چون برنج، ذرت، پیاز، توتون، سیر، لوبیا و سیب زمینی است. 

بحران مالی 1997 آسیا، اقتصاد فیلیپین را تحت تاثیر قرار داده، منجر به کاهش طولانی مدت ارزش پزو و سقوط بازار سهام فیلیپین شد. میزان آسیب وارده به اقتصاد فیلیپین در ابتدا به اندازه آسیب وارد شده به اقتصاد بعضی از کشورهای همسایه فیلیپین نبود. این امر عمدتا به دلیل محافظه کاری مالی دولت بود که بخشی از آن نتیجه کنترل و نظارت مالی انجام گرفته توسط صندوق بین المللی پول (در مقایسه با هزینه های هنگفت همسایگان فیلیپین) بر سرعت بالای رشد اقتصادی بود. از آن زمان به بعد، نشانه های پیشرفت پدیدار شد. در سال 2004 اقتصاد فیلیپین رشد 6/4 درصدی و در سال 2007 رشد 7/1 درصد تولید ناخالص داخلی (بیشترین میزان رشد طی سه دهه گذشته) را تجربه نمود. رشد اقتصادی این کشور در سال 2018 تقریبا 6/3 و در سال 2019 تقریبا 6 درصد گزارش شده است. شایان ذکر است که بانک توسعه آسیایی رشد اقتصادی فیلیپین در سال 2020 را، به دلیل شیوع کرونا در این کشور، منفی 7/3 درصد پیش بینی کرده است (مانیل مقر بانک توسعه آسیایی می باشد). نرخ بیکاری در آوریل 2020 تقریبا 17/7 درصد (7/3 میلیون نیروی بیکار) و نرخ تورم در ماه ژوئن 2020 حدود 2/5 درصد بوده است.  

اقتصاد فیلیپین بسیار وابسته به حواله های ارسال شده به کشور توسط کارگران فیلیپینی خارج از این کشور است که میزان آن از سرمایه گذاری مستقیم خارجی نیز بیشتر بوده است. فیلیپین با حدود 12 میلیون نفر نیروی کار در خارج از کشور، چهارمین صادر کننده عمده نیروی کار در جهان می باشد. این افراد درآمد ارزی سالانه بالغ بر 26 میلیارد دلار کسب می کنند که حدود 9 درصد از تولید ناخالص داخلی محسوب می شود. توسعه منطقه ای در فیلیپین ناهمگون بوده است. لوزان - کلانشهر مانیل به طور خاص - اکثر رشد اقتصادی نوین را به قیمت عقب ماندگی سایر مناطق به خود اختصاص داده است. البته دولت گام های عملی برای توزیع رشد اقتصادی از طریق ارتقاء سرمایه گذاری در دیگر مناطق کشور برداشته است. علی رغم محدویت ها، صنایع خدماتی خصوصا گردشگری از جمله بهترین فرصت ها برای رشد کشور شناسایی شده  و نقش مهمی در اقتصاد کشور ایفا می کنند. 

آمارهای عمومی اقتصادی فیلیپین: